ورزش بوشهر؛ مگر می‌شود تنهایی و مظلومیت را تشریح کرد؟ مگر رنجهای لحظه لحظه‌ی تنهایی را می‌شود در کلمات گنجاند، شاید در آن لحظه‌ای که در اوج تبعیض یکی غرق در خوشی و دیگری غرق در ناامیدی باشد اما ایستادگی می‌کند. اما سنّت الهی این است که «فانّ مع العسر یسرا، انّ مع العسر یسرا». اگر سختیها را تحمّل کردید، خدای متعال درهای فَرَج را خواهد گشود. خدای متعال روشنایی فَرَج را به شما نشان خواهد داد و درهای فَرَج را به روی شما باز خواهد کرد: «و من یتّق اللَّه یجعل له مخرجاً و یرزقه من حیث لایحتسب». خدای متعال به برکت مجاهدت و به شرط ایستادگی، بیرون از دایره‌ی محاسبه‌ی معمولی عقول بشری، درها را باز و راهها را هموار می‌کند روزهای سخت تمام می‌شود و آسانی در پیش است.
ایرانجوان که فقط علی وزیری نیست، مدیرعاملی که فقط نام مدیر را یدک می‌کشد و دیگر هیچ. اگر هر چیزی در ابتدای فصل سر جای خودش باشد از بسیاری از این اتفاقات که شایسته تیمی مانند ایرانجوان نیست جلوگیری می‌کند. وگرنه در لحظه ای که باید به قول خود وفا کنی یکی مریض می شود، یکی از دسترس خارج می‌شود. و این بدحالی مستقیما به تیم و بازیکنان ناخواسته تزریق می‌شود. اگر منتظر هستیم تا پولی از جایی بیاید و بعد بین بازیکنان تقسیم کنید اینکه می‌شود مثل آش نذری! سطح توقعات را در آغاز بازی‌ها بالا می‌بریم و بعد در آن می مانیم. بدون تعارف هیئت مدیره و موسسین در کجای این معادلات مجهول ناخوشایند تعریف می‌شوند؟ چرا هر چه بلاست برای دی عبداله ست؟
طی این هفتاد سال این تیم مردمی با مردمانش بوده و هست و خواهد بود. اشخاص زیادی آمدند و رفتند چه خوب و چه بد اما در آخر این نام ریشه دار ایران جوان بود که ماندگار بوده است. این روزها هم میگذرد اما تاریخ هیچگاه بی تعهدی و دروغگویی مدیریت و ظلم، بی رحمی و تبعیض و تنهایی را فراموش نخواهد کرد. همانطور که روزهای خوش را فراموش نمی‌کند. بقول شاعر باش تا صبح دولتت بدمد.