ورزش بوشهر: فوتبال بوشهر گنج پنهانی بود که قدیمی ها با ورود انگلیسی ها به بوشهر آن را یافتند و خس و خاشاک آن را زدودند و شب و روز برای معرفی و بزرگی آن وقت و نیرو گذاشتند تا عیار آن پیدا شد.
فوتبال بوشهر ارث و میراثی قدیمی است که دارای سند رسمی و منگوله دار مکتوبی است که به نام بزرگان در ذهن و حافظه ی مردم ثبت شده و رسمیت یافته است. این ورزش دارای متولیانی اصیل از جمله محمد جواد سیار ، عبدلمحمد زنگویی ، علی اکبر کبگانیان ، استاد محمد پوربهی ، مخاار قلعه گیر ، محمد علی آرام ، سروان سلیمانی ، عبداله سوید، سید علی مهیمنیان ، غلامرضا رایانپور ، جواد گرانبها ، محمد وزیری ، علی اکبر و حمید مشفقیان ، صفر و محمد چاهی بخش ، سید علی مصطفوی ، محمدرضا سملیان ، محمد علی درویشی ، هوشنگ میرازیی ، شیرخان رئیسی ، رضا ماهینی ، محمد علی برزین ، حمید راستیان ، احمد رزمی ، احمد تورانی ، حسین غریبی و بسیار کسان دیگریست که به خاطر نگارنده نیامده است.
علاقمندی مردم بوشهر به فوتبال سبب شده بود که بیش از چهل تیم محلی در بوشهر فعالیت داشته باشند. محلاتی که منشأ فوتبال بودند به شرح ذیل هستند که هزینه تهیه کلیه لوازم ورزشی و جانبی توسط این افراد دلسوخته پرداخته می شد:
یونس اشکو: تیم پیمان و عبدالرحیم جلیلی: تیم دارایی (محله کوتی – مجید غلامی: سکان(جفره) – احمد شاکر: پرسپولیس (باغ زهرا) – محمود رستمی: لیان (محله بهبهانی) – علی ماهینی و ناصر خرسند: افسر (محله شنبدی) – کللی فرد، رسول حیدری و مجید مشایخ: استقلال بوشهر – جلال (بهرام) غریب زاده، حسین محمدپور و احمد بادساز: امید(سنگی) – حمید هاشمی: گسار (جبری) – علی کشتکار: عقاب (جفره علیباش) – حیدر عبداله زاده: سپاهان و گارد(هلالی) – حبیب پورتقی: رهبر (شنبدی) – غلام بوالخیری: جالبوت (صلح آباد) – ابراهیم فرهومند: کارگر – حسین طبیب نژاد: تیم دریانوردان (قدس) – ناصر پالیک و بهروز شیبو: مهاجبرین – هورشید تل اشکی: خورشید (شکری) – محمد دوانی» ساسان – محمد حسین منظری: جاوید (محله شکری) شمنا در سایر محلات بوشهر از جمله فرودگاه ، بن مانع ، دواس ، مخبلند ، سرتل و جبری ، فوتبال رونق بسیار داشت. بسیاری از این تیم ها به علت کمبود زمین های ورزشی و عدم حمایت مالی و معنوی و تورم و گرانی کم کم از هم پاشیدند.
فرهنگیان و حمایت آنها از جمله آقایان رسول مجد ، جواد عین الملک ، عصفوری ، حسن برازجانی ، کنین ، سید جعفر حمیدی ، عبدالعلی کامیاب ، همچنین بازاریان و کسبه از جمله احمد میرشکاری، درخشانیان ، حاج فتحعلی رهنورد ، رحمان رهجو ، کریم وزانی ، حاج اسماعیل حبیبی و . . . باعث کشش و پیشرفت فوتبال و علاقمندی دانش آموزان و سایر اقشار مردم در امر ورزش بوده است.
خبرنگاران و ورزشی نویسان قدیمی از جمله عبدالعزیز افتخاری ، مشااله سینگر ، ناصر علیخواه و . . . با کمترین امکانات و با هزینه شخصی خبرهای ورزشی را پوشش می دادند و مخابره می کردند.
اولین تاریخ مسافرت فوتبالی از بوشهر به شیراز به سال 1327 شمسی بر می گردد که تیم منتخب بوشهر با تانکرهای لیلند شرکت نفت ، هر سه نفر در یک تانکر ، مسافرت می کردند. و بعدها وانت پیکاپ آمریکائی امروزی ، هتل های چند ستاره و خوابگاههای مجهز و تغذیه مناسب خبری نبود. و همه می بایست سختی راه را با طی کردن کتل های رودک ، فلفلو ، ملو ، دختر ، پیرزن ، و . . . تحمل کنند.
از ورزشکاران بخصوص فوتبالیستها که بیشتر از سایر ورزشکاران در قاب تصویر رسانه ها هستند و مورد توجه مردمند ، انتظار می رود که در رفتار ، نوشتار و پوشش خود در جامعه و حضور در فضای مجازی دقت کافی مبذول دارند و از هرگونه لاابالی گری ، شب زنده داری های غیر متعارف ، روی آوردن به الکل و دخانیات جدا خود داری کنند تا به شخصیت ، سلامتی و کیفیت بازی آنها لطمه ای وارد نشود. جامعه از یک ورزشکار الگو انتظار دارد که سطح نگرش و دانش تخصصی خود را در حد مطلوب ارتقا دهد. گاهی هنگام گفتگوهای ساده و مصاحبه ها ، مردم متوجه می شوند که یک ورزشکار نامی از چه سطح نازلی از آگاهی و مراودات اجتماعی برخوردار است.
کلام آخر اینکه از فوتبالیستها که در حال حاضر از این گنج نهفته بهره مند می شوند انتظار می رود که دست فوتبالیستها و مربیان قدیمی که اکنون احتیاج به یاری مادی و معنوی دارند، بفشارند. اگر چه در حال حاضر هیچگونه تعهد قانونی به گردن آنها نیست ولی از نظر اخلاقی مسئولند.
هر که ناموخت از گذشت روزگار / نیز ناموزد زهیچ آموزگار