به گزارش "ورزش بوشهر"؛ متأسفانه مسئولین به هشدارها در فوتبال پایه توجهی نکردند و امروز شاهد اتفاقات تلخی هستیم. که روز به روز بوی بد آن بیشتر می آید و خواهد آمد. فوتبال پایه که رُکن اصلی آن سازندگی است امروز تبدیل به دلالی، فریب، خیانت و هزار و یک چیز ناگفته دیگر شده است که قلم شرم بر بیان آن دارد. دیگر فوتبال پایه آن حس و حال گذشته را ندارد.
نتیجه گرفتن به هر قیمتی منجر شده است که اخلاقیات در فوتبال پایه به زیر صفر برسد. و شاهد اتفاقات تلخی هستیم. مسلما وقتی آدمها در سر جای خود نباشند باید انتظار چنین مواردی را هم کشید. البته حساب آن دسته ای که در فوتبال پایه عاشقانه فعالیت می کنند از این دست آدمها جدا است و هستند هنوز کسانی که همانند یه معلم، فوتبال پایه را آموزش می دهند. می شود دید کسانی که در محروم ترین نقطه استان با کمترین امکانات بدنبال برآورده کردن آرزوی شاگردانش در زمین های خاکی و با امکاناتی در حد صفر است. اما در مجموع فوتبال پایه دارد از خودی و نخودی ضربه می خورد. نبود امکانات که دیگر اتفاقی طبیعی است. تصمیمات عجیب و غریب در برخی تیم های پایه م تبدیل به امری معمول و طبیعی شده است. از هوایی کردن بازیکن با هزار و یک ترفند تا بازیکن با شناسنامه تقلبی بازی دادن. یا اینکه برای خودشیرینی اطلاعاتی را به دیگر تیم می دهند که بحساب خودشان زمینه نابودی را فراهم کنند اما امان از چرخ و فلک روزگار که امروز همان می شود بلای جان خودشان و باید حسرت عدم خیرخواهی خود را با سرخورده کردن بازیکنانش بچشد. یکجا می بینیم کمکهای مردمی معلوم نیست از کجا سر در می آورد. در جایی می بینیم به دلیل اینکه پدر پولدار است آقازاده باید هر چه رده سنی در باشگاه هست بازی کند بنظر اگر دستش می رسید در رده پیشکسوتان هم او را بازی می داد. یا جایی دیگر بدلیل تعویض آقازاده ، پدر پولدار که از فوتبال فقط توپ گرد آن و زمین سبزش البته اگر سبز دیده باشد می داند با بدترین دشنام ها با مربی برخورد می کند و مربی هم باید خم به ابرو نیاورد و حکم اخراجش را بگیرد و باشگاهی که تن به همچین ذلتی میدهد حتی نمی تواند نفس بکشد زیرا که او خرج می دهد!!! یک جا هم بجای تربیت فوتبالیست بیشتر رزمی کار تحویل می دهند. همه ای این نوشته ها تنها گوشه ای از تاریکی های فوتبال پایه در استانمان است. خلاصه که فوتبال پایه تبدیل به چاله میدانی از ناهنجاری شده است که بجای آموزش فوتبالیست شاهد . . . هستیم و اگر فکری به حال آن نشود باید منتظر اتفاقات تلخ تر بود.
اما کو گوش شنوا؟ کو چشم بینا؟ بقولی تا نخواهی رسوا شوی هم رنگ جماعت شو.