یک روز با شعار انقلابی در تیم های پایه همه نگاه ها را به خود جلب کردند. رویای آژاکس ایران را در سر می پروراندند اما امروز اندرخم یک کوچه هستند. شاید که فکر می کنند دیگر از پل رد شده اند.
امروزه حال اوضاع اسفناکی بر تیم های پایه ایران جوان حاکم است. حتی خبری از حداقل ها هم نیست. شاید بهتر بود جای این همه افراد بزرگ و کوچیک که ردیف کردند برای تیم های پایه یک ارزن تفکر مثبت تزریق می شد. این همه آدم بدور هم جمع شدند دریغ از یک ساعت زمین تمرین گرفتن! گویا آقای مدیر هم تفکر و نگاهی به تیم های پایه ندارند!
شاید اگر فرزند خلف دلو نبود الان تیم نوجوانان ایرانجوان هم نبود! کسی که دلسوزانه از جیب هزینه ورودی را پرداخت کرد چون آقایان معلوم نیست افق نگاهشان به کجاست.
از امکانات که خبری نیست. شاید نمی دانند باید در زمین چمن مسابقه دهند. حالا بماند امکانات دیگر. یا باید به جزیره شیف بروند برای تمرین یا باید در ساحل تمرین کنند!
از وضعیت جوانان هم که خبری نیست! امیدها هم که یکی به میخ می زنند و یکی به نعل شاید فرجی شود.
شعاری که در روز اول داده شد معلوم نشد چه مزه ای بود؟ امروز ریشه های ایران جوان در حال سوختن است. اما جالبتر آنجاست که متفکران امروز بدنبال نتیجه گرفتن هستند و حتی در مسیر نتیجه قربانی هم می کنند. حالا با کدام دلیل و برهان خدا داند و بس. بازم صد رحمت به گذشته.